Ne estu la rano de la lingvoj!

Ne estu la rano de la lingvoj !!!

 

Iam, maljuna, malintenca ino
Malbela, eĉ iom sorĉistino
Metis en malgranda marmito
Eta, beleta, juneta, verdeta rano

 
Ŝi metis en ĝi ankoraǔ
Tempearature akvon preskaǔ
Tiel ke la rano povu esti
Tute gaje petoli

Tiam sarkasme ridanta
Ŝi farigis la akvo varmeta
Tiel ke la rano beatante
Kredis sian edenon alvenante

Sed sub la paradiza marmito
iomete kreskis la fajro…
Kaj princino la raneto
Plezuriĝis, ĝuante la varmo

Ve la estonco nigriĝis
Ĉar sub la angordona marmito
Novaj ŝtipoj aldoniĝis
Pli kaj pli varma akvo

Nun Damo la rano
Protestis, alimanierojn petegis
Sed en la fundo atendis
Rano, ion por plibono

Tiam, kruele, la sorĉistino
Pli varmigis la akvon
Ĝis la malfeliĉa raneto
Suferis multe la malbonon

Finfine, kiel vi povas pensi
Ĉifoje la akvo ekbolis
Kaj sen plu protesti
La ruĝa rano mortis

 
La filozofo diras
Ke homo estas
Kiel rano
Malvigleatenta estulo

Abrupta malbono
Povas facile esti evitita
Progresiva malbono
Estas endormiganta

Mi aǔdacas diri
Ke esperantistoj
Sin rezignas endormi
Inter dominantaj lingvoj

Reagu samideanoj !!!
Ne estu la rano de la lingvoj !!!
Ne lasu nian perfektan kampon
Al iu ajn misintereson

Uzu, uzu samideanoj
Uzu nian lingvon
En la plej multaj okazaĵoj
Por montri ĝian plibonon

Faru lingvpontojn
En ĉiujn fakojn, en ĝemelaĵojn
Por ke ĝi estu utila
Kaj ke tio estu videbla

Estas samideanoj
Por la novjaro
La sekvonta vojo
Al vi miaj bondeziroj

poemo de anonimulo,
sendita retmesagxe de Ruben Teofil el Bonaero, Argentinio je la 1a de Januaro, 2011